Bir Olduk

Zamanı gelmişti artık.

Sessizdim.Güçsüzdüm tepkisizdim.Olan biten her şeye uzak sakindim.Üzgündüm.Kırılmadım.Kırmadım.SarılmadımSevmedim.Tepkisizdim.

Yağmurlar yağdı ardından isyan eder gibi bu duruma.Gökyüzümü çaldı birileri benden.Tanımıyorum.Sonra gökyüzünü özledim dedi sustum.Uzun saçları vardı.Oda ben'dendi.Birbirimizi dinler birimiz anlardı olup biteni.Sorsan ikimizde haklıydık.Ben O'nu anlamazdım.Şimdi aynı gökyüzünü paylaşıyoruz.Renksiz tatsız mavisiz gri bir gökyüzü.Alışık olmadığım bulutları izliyorum çok yabancılar.Bir okadar uzak kaldım yıldızlara.Benim için parlayan insanları söndürmüşüm meğer.Uzak kalmışım sessizce izlemişim düşüşlerini.Ben yerimde sabit kaldım.Onlar koşmaya çalışırken her bir cümlede nasıl eridiklerine tanık oldum.Sorsan mutlulardı.Yalnızlıklarını bir ben biliyordum oysa.Hepsinin içinde yüz tutmuş acıları.Yüzsüzleşmiş yüzleri vardı.Oysa herkes haklı sanardı.En kolayı böyleydi onlar için.Böyle rahatlatabiliyorlardı kendilerini.Ama hepsi aynıydı.Kelimeleri cümleleri kahkahaları.Hepsi bir gökyüzünün altında toplanır birbirlerine mutluluk pozları verirdi.Ama ne kadar acizlerdi anlayamadılar.

Birden yüksekten atladım onlardan kaçmak için.Şimdi en dipte yalnız ve özgürüm.Yalansızım.Onlarsızım.Zararlarımda kendimeydi yalnızlıklarımda şarkılarımda.Sadece ben vardım gökyüzünün altından bir de benden bir ''ses''bekleyen O.

Gökyüzünü özledim dedi sustum.Nasıl anlatacaktım ki O'na eskisi gibi olmadığını.Artık parlamadığını ama az da olsa ileriye dair bir ışık olduğunu.Bu sefer susmuştum.İçimdeki yalnızlığı kustum üstüne.Gökyüzümüz bir oldu.Bir olduk.

       

Bazen Her Şey

Kalbinden geçenleri elbetteki bilemem.Tahminlerim var ama kesinliklik veremem.

Bazen her şey yetmiyor insana.Bir yerden çatlak verdin mi sinsice sızıyor ayrılık kara kışa.Yollar yalnızlığa adım adım ilerlerken nereye gittiğimizden bir haberiz.Bilmediğimiz yerlerde ordan oraya yalancı kahkahalarla bir bedene sürükleniyoruz.Avutuyoruz sevmeye çalışıyoruz.Paklanmaya çalıştıkça dahada kirleniyoruz.

Her adımda karşılaşır gibiyiz oysa.Tanımadığımız yüzlerde bir ''biz''yaratıp bu yalana inandırıveriyoruz kendimizi.Ve bir gün uyandığımızda yanımızdakinin ''biz''olmadığını anladığımızda bazen geç oluyor her şey için.Aslında hep geç kalıyoruz.

Bazen her şey yetmeyiveriyor.Hiçbir şarkı seni teselli edemediğinde kelimeler dökülüveriyor böyle.Ne söylesem az ne söylesek gereksiz ama bir okadarda ihtiyaç.Nefes gibi.Akış gibi.Sevgi gibi aşk gibi.Yeni anlamlar ararken esasları unutuveriyoruz.Hatırladığımızda ise her şey için bir kez daha  çok geç oluyor.Ne kadar güçlü olsakta ayrılığa baş kaldıramıyoruz.Yeniliyoruz.

Hangimiz daha güçlüydük bu oyunda ?
Sen mi ? -Hiç değil
Ben mi ? Sana teslim,uzak.

Her dakikada dahada çok kaybedip dahada çok kazanıyoruz bizi.Biz olmadan.Uzaktan sessizce hasretle.

Kış geldi sevgilim.Yine bir kış daha.Yine uzağız yine yorgun ve mutlu olmaya çalışırken hayaletlerimiz yakalıyor ellerimizden.Bir şarkımız bir kokumuz bir kelimemiz.Hangisi yeter ki ? Hangisi güçlü ki.

Suyun önüne geçmek imkansız.
Kar güzel.
Ayrılık soğuk sessiz acı.

Yağmurlar ıslak,sıcak,yaşlı.
Biz yalnız güçsüz sessiz.

Özlersin

Bir yerden kırılıveriyor insan.
Tüm ümidi umutlarını hayallerini sulu sulu yakıveriyor soğuk bir anda.
Üşümüyor.Sadece susuyor.
Özlüyor
Yanıyor.

Ne kadar kaçsada kendinden bir yerde sobeliyor bir kişi.''ÖZLEDİM''diye.Sarılmak istiyor ve yanıyor.
Zordur kendine yabancı olması bir insanın bir de ümitlerini kaybetmiş sevdiklerini acımadan gömmüşse...

Özler durur sadece.Sadece özler bir şey yapmaz.Susar ve gider.
Yoluna çıkarlar sarılmak isterler eller kavuşmaz bir türlü.

Hava soğur.Yağmur bastırmıştır.Ellerin ceğlerinde.Islanmaktan korkmazsın.Korkmamalısında.Yağmurda özgürsün.Daha çok özlersin.Belki kırıntılar kalmışsa kalbinde yeniden yeşeriverir ümitlerin.

Özlersin gidersin karşıdan bakarsın.Durursun
Ellerin kavuşmak ister ; ellerin üşür.
Özler durursun.

Bir Yer

Şimdilerde herkesten başka bir yerdeyim.Olmadığım bir yer.Yabancı kimsesiz bir yer.Kimseyi aramadığım sakin üzgün bir yer.Tam olarak istediğim bu muydu ya da buraya nasıl geldim bir fikrim yok.Şikayetçide değilim.Sadece üzgünüm.Sanırım herkesten vazgeçmişliğin dünyaya sıkışmış hali olsa gerek.Alışık değilmiş-im böyle olmaya.Alışmaya çalışıyorum.Sessizim.Mutsuzum.Kendimi bulma çabalarındayım.Kimseler yok kimseler olmasın.
Çok sevdiğim insanları bir bir terkettim.Arkadaşlarımı aklımdan çıkaramadığım insanları annemi bile.Kimse yok bu sefer.Ne yabancı bir ten ne bir sıcak bir cümle.Sadece yalnız loş bir yer.Pek sessiz bir yer.Yeni bir hayatın temelleride diyebilir miyim ? Peki hiç özlemez miyim insanları ? Elbet özlerim.Sadece özlerim.Dahası yok fazlası yok.
İstemediğim beklemediğim bir anda dağ kardeleni gibi açığa çıkan bir tercih gibi.Öyle ani öyle yalnız.Öyle özel.Bazı Teoman şarkıları gibi.Soğuk sessiz.Yalnızlığa ağlar gibi ama yaş olmayan.Boşver beni mühim değilim.Ama bu benim hikayem.Sonunu zamanın yazabileceği.Kalbimin sonlandırabileceği bir şey.

Burda kimse yok.
Vazgeçmişlik hat safada.
Burda pişmanlık yok
Terkediliş hikayeleri var sessiz kimsesiz