Omuz

Ellerim yanarken dokunamıyorum hiçbir şeye.Alev almasından korkuyorum her güzel şeyin.Biriktirdiğim onca acı ve güzel şeyin.Sevdiğim her şeyin bana küfretmesinden korkuyorum.Bana küfretmenden korkuyorum sevgilim.

Omuzlarım sol boşluğa düşünce tutunacak bir dalım olmuyor.Salıyorum kendimi o acı çukur çemberime.Sevdiğim  hiçbir şeyin bana küfretmesini istemiyorum.Küs kalsın istemiyorum çiçeklerim bana.Dokunsam her şey kül olacak.Biliyorum sonrasını...Hiçbir şey küllerinden doğup gelmeyecek bana.

Tüm sevinçlerim ergenliğe yeni girmiş bir çocuk gibi.Hepsi girdiğim tüm evlerden kaçıyor yalın ayak.Arkasına bakmadan siliyorlar birer birer sümüklü mendillerine umutlarını.Ben çocuları çok seviyorum.Kimse kaçmasın istiyorum evlerinden.Mutlu olsunlar istiyorum.Acımasın kimse onlara.

Omuzlarım her gece sol boşluğa düşüyor.O acı çemberime.Sağ tarafım hâla hayatta çiçeklerimi suluyorum sağ tarafımla.Çürüyen sağ tarafımla.Dalgın dalgın.Sular taşıyor saksılarından.Islanıyorum.Gecem ıslanıyor .Acılarım ıslanıyor.Sol tarafım ıslanıyor.

Yani hiçbir şey küllerinden doğmuyor sevgilim.Güneş batıp çıkıyor.Ama hiçbir zaman aynı sıcaklıkta kalmıyor.