En kuytu köşesi kapılmıştı kalmamıştı bir şahaseri.Susuyordu.Aylarca günlerce.Ölmüyordu da.Acı vardı kalbinde.Kirlenmişti artık en kuytu köşesi.Bırakmıştı kendini sokaklara.En geceye teslim olmuştu.Parmakları hep saçlarının arasında gezinirdi.Kırık topuk sesleri işlerdi.Eteğide çok eskiydi.Ama en çok onu severdi.
Günleri hep böyleydi.Az uyur hep susardı.Köşesini kapmalarını hiçbir zaman sindiremezdi kendine.Yenilirdi.En büyük gayesiydi hayatında köşesinde kalmak.Bir gün gitse bile döndüğünde ayak izlerini kendi silmek isterdi.Silip yeniden basmak.Kimse bilmezdi.Köşesi de bilmezdi.Ama gitti.Bilmeden bir başkasının olmuştu köşesi.Peki bir bilse hiç gider miydi köşesi ? Hep onunla birlikte kalmaz mıydı,sadece ona şarkılar söyleyip ona yazmaz mıydı.Bir başka köşeyi istemiyordu.Hiçbir köşeyi öylesine sevemeyecek hiçbir köşeye öyle alışamayacaktı.Ama gitti köşesi.O köşesini kaybetti.Bir daha o köşe hiç öyle aydınlanmamıştı.O köşe karanlık köşe.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder