Davetsiz.

Islak kaldırımların şehre yansımasını izlemek ne güzeldir bilir misin ?
Hava soğuk olur gelen geçen arabaların haddi hesabı yoktur.Anlarsın parlak farların içinde ne kadar yalnız olduğunu.Ve bir dost eli gibi tenine değer soğuk rüzgar.İçin titrer irkilmeye başlarsın.Gökyüzne bakarsın sanki maviyi görebilicekmiş gibi ellerini uzatırsın Tanrı'ya sanki elini uzatıcakmış gibi.İnanırsın işte.İnanıcak birşeyler ararsın.O kadar kırıldı ki kalbi'm..
~Yürürsün bu şehirde deniz kıyılarını geçersin,gökyüzü hala karanlık.Gitmek mi istiyorsun bu şehirden.Vazmıgeçiyorsun ellerinle büyüttüğün yalnızlığından.

-Yapma.Böyle değilsin sen ..
Ellerin ceplerinde narin şekilde basarsın ıslak kaldırımlarına bu şehrin.Bir yerin kanar farketmezsin.Ve yine tanıdık o his..Binlerce soru geçer saniyede kafandan hepsi yanıtsız,cevapsız öznesi belli olmayan ..

-Özledin mi ?
Bir kuş kalbi ellerine konar sessizce.İzlersin denize nazır-.Erken değil mi,bu kış diye sorarsın kendine.Ve yine bir cevapsız soru daha.Yine basarsın ışıklar altında sevişen bu ıslak kaldırımlarına bu şehrin.Yalnızlık koluna girmiş yürür bulursun kendini tanımadığın bu insanlar içinde.

-Yalnız mısın ?
-Hayır.
-Peki kim o ?
-Yalnızlık ...

Çaldı bikere kapımı girme diyemedim.Bir başka sevdim.
Çok erkendi bu yalnızlık.Olsun sevdim,özledim..